Bir Ebeveyn Olmak

   Küçük çocukluğumdan beri bir aile kurup çocuk sahibi olmaya pek sıcak bakmamışımdır. Aile ortamımın pek de mutlu olmadığından mıdır bilinmez. Çevremde tanıdığım ebeveynlerin çoğunun bu konuda pek de iyi olmadığı düşünüyorum. Neden çocuk sahibi olmak istiyorlardı. Bir sürü psikolojisi misali çevresindeki insanların çocukları olduğu için mi? Yoksa çocukları çok sevdiklerinden mi? Belki de çocuklar da yetişkinlerin birer oyuncağıdır. 

   Herkesin çocuğu olmak zorunda mı? Herkes iyi bir anne baba olabilir mi? Bu sorumluluğa sahip olabilir mi?   Bu sorular epey bir zamandır aklımı kurcalıyor. Çocuk yapmalı mıyım? İyi bir baba olabilir miyim? Bütün bunlar geleceğe yönelik kaygılarımın bir bölümü. 

   Babamın kötü bir baba olduğunu düşünüyorum. Babalık konusunda pek iyi değil. Aslında bu bana has bir şey değil sanırım. Babalar annelere kıyasla genellikle daha kötü ve sorumsuz bir ebeveyn oluyorlar. Bazen ailemi beni bu dünyaya getirdikleri için suçluyorum. Bazen de iyi birer ebeveny olamadıkları için... Her şeye rağmen bana bu hayatta vermiş oldukları maddi ve manevi destek onlara karşı duyduğum öfkemi dizginliyor. Sanırım minnet duygusundan dolayı.

   Bir gün çocuğum olacak mı bilmiyorum ama eğer olursa elimden geldiğince ona iyi bir baba olmaya çalışacağım. Onu yaşamın zorluklarına hazırlayacak ve kötülüklerine karşı koruyacağım.